Informator uniwersytecki

Legendy Uniwersytetu
Profesor Hanna Hopkała

Zapraszamy do zapoznania się z nową stałą kolumną Legendy UMLub. Pierwszą bohaterką cyklu jest profesor Hanna Hopkała, Dziekan Wydziału Farmaceutycznego w latach 1999-2005.

Z profesor Hanną Hopkałą rozmawia doktor Aleksandra Józefczyk i magister Wiktoria Kinik

Co wpłynęło na decyzję Pani Dziekan o podjęciu pracy na Uniwersytecie Medycznym w Lublinie?
Był rok 1961. Właśnie obroniłam pracę magisterską w Katedrze i Zakładzie Farmacji Stosowanej naszej Alma Mater, pod kierunkiem wybitnego Profesora Henryka Nerlo. Byłam pełna zapału do pracy, ale też zdawałam sobie sprawę z tego, że nie bardzo wyobrażam sobie moje życie zawodowe w aptece. Dowiedziałam się, że w Katedrze Chemii Leków (wtedy to był Zakład Chemii Farmaceutycznej AM w Lublinie) jest wolny etat asystenta, a ponieważ studia ukończyłam z wyróżnieniem, miałam szansę na przyjęcie do pracy. Pomyślałam sobie – trochę popracuję i dalej się zobaczy. No i przepadłam! Całe moje życie zawodowe związałam z naszą Uczelnią. Od 1961 do 2006, kiedy to przeszłam na emeryturę.

Jak wyglądała Pani ścieżka kariery na Uniwersytecie?
Można powiedzieć „klasycznie” – od asystenta do Dziekana Wydziału albo – jak kto woli – od magistra do profesora. Radości i smutki. Każdy etap mojej kariery okupiony był ciężką, ale niezmiernie satysfakcjonującą pracą. Na stronach Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego można przeczytać o mnie: farmaceutka, specjalista z zakresu analityki i chemii leków, profesor dr hab. n. farm., kierownik Katedry i Zakładu Chemii Leków oraz kierownik Oddziału Analityki Medycznej Akademii Medycznej w Lublinie, członek komitetu Terapii i Nauki o Leku oraz Komisji Analizy Farmaceutycznej PAN, w latach 1999–2002 przewodnicząca Ogólnopolskiej Sekcji Akademickiej ZG PTFarm. Członek Honorowy PTFarm od 2007 r.

Z czym związany jest Pani najszczęśliwszy lub najbardziej wyjątkowy dzień w pracy?
Najszczęśliwszy? Ktoś, kto kocha swoją pracę, ma go każdego dnia! Ale biorąc pod uwagę karierę zawodową, to dzień, kiedy dowiedziałam się, że podpisana została moja nominacja na profesora zwyczajnego. No i jeszcze w 1970 roku uzyskanie stopnia doktora nauk farmaceutycznych, z którego byłam bardzo dumna. I jeszcze uzyskanie stopnia doktora habilitowanego. I jeszcze radość z obron prac magisterskich moich pierwszych podopiecznych. I szczęście w oczach kolejnych naszych absolwentów. No, nie mówiłam? Jedna radość przywołuje drugą. A to, co jest między tymi szczęśliwymi chwilami i nie zawsze jest takie przyjemne – ucieka z pamięci, na szczęście!

Co przyniosło Pani największą satysfakcję w pracy? Z czego jest Pani najbardziej dumna?
W czasie pracy zawodowej wychowałam swojego następcę – Kierownika naszej Katedry, która piastuje to stanowisko przez kolejne kadencje. I niezwykle jestem dumna z tego, że po mnie Dziekanami naszego Wydziału są kobiety.  
Satysfakcję odczuwam także podczas moich wizyt w aptekach, a że mam już sporo lat, to są to częste wizyty. Spotykam naszych Absolwentów i to, co mnie cieszy najbardziej, to fakt, że poznają mnie i przyznają się do tego, że byli moimi studentami. To bardzo przyjemne. My, nauczyciele, potrzebujemy takiej akceptacji. Potwierdza to, że nie zmarnowaliśmy czasu, wychowaliśmy naszych następców, tak, jak trzeba – akceptacji nowego, ale i szacunku do dawnego.

Jakby Pani oceniła sytuację kobiet na uczelni w czasie Pani pracy zawodowej na Uniwersytecie?
Bardzo dobrze. Jak to mówią „za moich młodych lat” na stanowiskach Kierowników Katedr i Zakładów na Wydziale Farmaceutycznym wcale nie było mało kobiet – jak by się mogło wydawać. Wzorowo prowadziły swoje Zakłady, uczestniczyły aktywnie w życiu społeczności akademickiej, dużo publikowały. Zdecydowanie ten trend utrzymywał się u nas i jak widzę jest tak do tej pory. Uważam, że to bardzo dobrze.

Czego Pani najbardziej brakuje po przejściu na emeryturę?
Kontaktu z ludźmi. Nauczycielem akademickim zostaje się także, żeby pogadać. Lubię ludzi, brakuje mi spotkań ze współpracownikami zarówno towarzysko, jak i takiego dreszczyku, który towarzyszył publikowaniu kolejnych wyników badań. Choroba w połączeniu z wiekiem utrudnia mi uczestnictwo w życiu społeczności farmaceutycznej. Pracując zawodowo, bardzo angażowałam się w działalność Towarzystw skupiających farmaceutów; jako Dziekan spotykałam się bardzo często z wybitnymi przedstawicielami naszego zawodu. Byłam wieloletnim członkiem Komisji Analizy Leków Komitetu Nauk o Leku PAN. Brakuje mi też studentów, bo wprawdzie zawsze na nich narzekamy, ale tak naprawdę i my się od nich wiele możemy nauczyć. No i przedłużają nam młodość. To taki przywilej nauczycieli.

Jak spędza Pani teraz swój wolny czas?
Mimo mojego wieku (a niech tam, powiem – mam 85 lat) oraz przebytej choroby, która spowodowała znaczne utrudnienia w poruszaniu się, nie poddaję się! Staram się być samodzielna, a czas swój dzielę między spotkania z Bliskimi, zajęcia rehabilitacyjne, a czytanie. To pozwala mi uczestniczyć w życiu społeczno-polityczno-kulturalnym. Dzięki wielu źródłom informacji mam dobre wyobrażenie o sytuacji w Polsce i na świecie. Chętnie przyjmuję gości, choć sama rzadko wybieram się na spotkania towarzyskie.

Jakiej rady udzieliłaby Pani początkującym dydaktykom?
Och! Bądźcie cierpliwi dla studentów. Nie bójcie się okazywać empatii. A przede wszystkim bądźcie sprawiedliwi. I jeszcze powiem, że powinniście być wymagający, pobłażliwość wcale nie jest dobra. Studenci na pewno to docenią. I miejcie dystans do samych siebie – to bardzo ułatwia wzajemne relacje. Zastępujcie nas, jeśli będziecie lepsi od nas, to dobrze – tak powinno być! Z całego serca Wam tego życzę!

Inni o Pani Dziekan
Dla mnie, obecnego kierownika Katedry i Zakładu Chemii Leków, Pani Profesor Hanna Hopkała jest wzorem, na którym mogę się oprzeć i próbować go naśladować. Podczas pełnienia przez Nią tej funkcji mogłam sfinalizować swoją pracę habilitacyjną, doświadczając wielorakiej pomocy i wsparcia w trudniejszych momentach. Pani Profesor powiedziała mi kiedyś, że jeśli los stawia przed nami wyzwania, to wie, że potrafimy im sprostać. Tego staram się trzymać. Pani Profesor wciąż jest obecna w życiu Katedry i Zakładu Chemii Leków. Spotkania z Nią, przynajmniej raz w roku, i prowadzone rozmowy, choćby telefoniczne, pozwalają nam wszystkim korzystać z jej olbrzymiego doświadczenia zawodowego i życiowego. Zawsze uśmiechnięta, pogodna i ciekawa wszystkiego, co dotyczy lubelskiego Wydziału Farmaceutycznego oraz farmacji w Polsce jest dla nas niewyczerpanym źródłem inspiracji.
Panią Dziekan Hannę Hopkała znam od ponad 20 lat. Zawsze uśmiechnięta i życzliwa dla wszystkich, jako Dziekan otwarta na sprawy i problemy Wydziału oraz każdego z nas, była dla mnie ogromnym wsparciem w trakcie mojego postępowania habilitacyjnego oraz na początku mojej pracy na stanowisku kierownika Katedry i Zakładu Mikrobiologii Farmaceutycznej. Do dziś utrzymujemy z Hanią kontakt i jesteśmy dobrymi koleżankami.
Panią Hannę Hopkałę poznałem w 1969 roku, kiedy będąc studentem III roku Farmacji, miałem ćwiczenia w Katedrze i Zakładzie Chemii Farmaceutycznej, gdzie wówczas Pani mgr Hanna Hopkała była starszym asystentem. Niestety moja grupa studencka nie miała z Nią zajęć, czego bardzo zazdrościliśmy innym grupom, wiedząc już wówczas, że jest Ona świetnym dydaktykiem, lubianym i wysoko cenionym przez studentów.
Po latach, w 2002 r., na wniosek ówczesnej Pani Dziekan Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Lublinie – prof.  dr hab. n. farm. Hanny Hopkały, zostałem wybrany na jednego z Prodziekanów tego Wydziału. Tak rozpoczęła się moja ścisła współpraca z osobą, która zawsze była i nadal pozostaje dla mnie wzorem uczciwości, szlachetności, dobroci i talentu naukowo-dydaktycznego. Szczególnie miło wspominam rok 2005, gdy organizowaliśmy uroczystości 60-lecia naszego Wydziału i kiedy nasza Pani Dziekan Hanna Hopkała wykazała się niezwykłym talentem organizacyjnym i dużą życzliwością, zaskarbiając sobie szacunek i uznanie kilkuset osób obecnych na tym wydziałowym święcie.
Profesor Hanna Hopkała to wyjątkowa postać w historii Wydziału Farmaceutycznego naszej Uczelni. W sposób zasadniczy przyczyniła się do rozwoju nauk farmaceutycznych, przez wiele lat kierując Katedrą Chemii Leków, jednak nade wszystko należy docenić Jej wkład w rozwój całego Wydziału w trakcie pełnienia funkcji Dziekana. Przez krótki czas ściśle współpracowałem z Panią Dziekan, sprawując funkcję Prodziekana, co było dla mnie ogromnym zaszczytem, zważywszy na wyjątkowy format osoby Pani Dziekan.