Informator uniwersytecki
numer 015
czerwiec 2022
★
6
10. Konferencja MedIQ i zawody SimChallenge
W dniach 19-21 maja 2022 r. na naszym Uniwersytecie miało miejsce specjalne wydarzenie. Jednocześnie w Centrum Symulacji Medycznej odbywały się Dni Otwarte, Medyczne Forum Edukacyjne oraz 10. Konferencja Symulacji Medycznej i Edukacji dla Studentów i Młodych Lekarzy.
Zawody SimChallenge są integralną częścią corocznej Konferencji – MedIQ.
O podsumowanie jubileuszowej Konferencji i zawodów SimChallenge poprosiliśmy dr Maję Chrzanowską-Wąsik i dr. Grzegorza Witkowskiego.
Proszę Państwa o podsumowanie Konferencji i zawodów, jak zostały wyłonione drużyny, kto wygrał, co po wygranej?
Grzegorz Witkowski: Zawody, które odbywały się podczas tegorocznej Konferencji, podzielono na siedem kategorii. Kategoria pierwsza, najbardziej reprezentatywna, to zawody interprofesjonalne. Tworzą ją drużyny składające się ze studentów różnych kierunków, czyli z kierunku lekarskiego, ratownictwa, pielęgniarstwa, położnictwa. W tym roku byli to studenci głównie z kierunku lekarskiego i ratownictwa; dwie drużyny 5-osobowe, które zostały wyłonione na podstawie eliminacji w listopadzie 2021 r. Od tego czasu drużyny trenowały. Jedna z drużyn, która wygrała te zawody interprofesjonalne, będzie reprezentowała nasz Uniwersytet podczas zawodów ogólnopolskich SimChallenge, które odbędą się w Warszawie 10 czerwca. W skład drużyny weszli: Łukasz Łaba, Anna Przysucha, Żaneta Zawadzka, Weronika Bąk i Justyna Gano. Drużyna zajęła 3. miejsce w Warszawie.
Kolejna grupa biorąca udział w zawodach w swojej kategorii, to drużyny ze stomatologii. To były również drużyny interprofesjonalne, ponieważ połączono studentów kierunku lekarsko-dentystycznego i kierunku higieny stomatologicznej. Były to zawody ogólnouczelniane; trzy drużyny składające się z trojga studentów każda. Taka sama sytuacja była na dietetyce. Tam również były trzy zespoły 3-osobowe z naszej uczelni. W grupie położnych było podobnie. Troszeczkę inaczej było w grupie ratownictwa medycznego. Były dwie drużyny z naszego uniwersytetu i jedna drużyna gościnnie z Poznania.
Szósta kategoria to SimChallenge dla liceum, czyli zawody dla uczniów szkół ponadpodstawowych. Były to zawody otwarte. Pierwszy etap stanowił test teoretyczny i na jego podstawie wybieraliśmy trzy szkoły, które rywalizowały ze sobą w zawodach praktycznych. Siódma kategoria to mini SimChallenge, podczas których resuscytację prowadzili studenci I roku kierunku lekarskiego. To byli uczniowie, którzy się po prostu zgłosili, mieliśmy dwie drużyny.
Proszę powiedzieć, czy studenci i licealiści rywalizowali ze sobą?
GW: Nie, to były odrębne kategorie.
Maja Chrzanowska-Wąsik: Każdy – stomatologia, lekarsko-dentystyczny, higiena dentystyczna, lekarski, ratownictwo, położnictwo – rywalizował we własnym gronie.
GW: Zawody to jest ogólne pojęcie; każda kategoria to były odrębne zawody.
MCW: Żeby była sprawiedliwość.
Czy drużyny musiały się jakoś specjalnie przygotowywać?
GW: Tak. Drużyny interprofesjonalne przygotowywały się specjalnie, trenując raz w tygodniu. Są to studenci z naszego koła naukowego więc oni raz w tygodniu odbywali trening z różnymi wykładowcami. W tym roku bardzo mocno wspierał nas dr Aleksander Sławiński, który jest naszym absolwentem. W roku 2019 był w drużynie mistrzowskiej, która reprezentowała nasz Uniwersytet; oraz dr Asia Borowik, która w zeszłym roku była reprezentantką naszego Uniwersytetu. Były to dwie osoby, które bardzo mocno wspierały nas w trenowaniu z drużynami na tym etapie. Po tym etapie została jedna drużyna, która się przygotowywała na wyjazd do Warszawy. I tutaj grono wspierających jest dużo szersze, m.in. dr Maja Chrzanowska-Wąsik, prof. Ewa Woźniakowska, dr Krzysztof Ślusarczyk, mgr Konrad Szast, mgr Wojciech Dzikowski, mgr Łukasz Maciejewski, dr Tomasz Bielecki, dr Marek Winiarz, dr Olga Padała, dr Paweł Kozieł, Ola Łomża.
MCW: Każdy w swojej działce.
GW: Każdy w obrębie swojej specjalności przeprowadza zajęcia.
Grzegorz Witkowski: Zawody, które odbywały się podczas tegorocznej Konferencji, podzielono na siedem kategorii. Kategoria pierwsza, najbardziej reprezentatywna, to zawody interprofesjonalne. Tworzą ją drużyny składające się ze studentów różnych kierunków, czyli z kierunku lekarskiego, ratownictwa, pielęgniarstwa, położnictwa. W tym roku byli to studenci głównie z kierunku lekarskiego i ratownictwa; dwie drużyny 5-osobowe, które zostały wyłonione na podstawie eliminacji w listopadzie 2021 r. Od tego czasu drużyny trenowały. Jedna z drużyn, która wygrała te zawody interprofesjonalne, będzie reprezentowała nasz Uniwersytet podczas zawodów ogólnopolskich SimChallenge, które odbędą się w Warszawie 10 czerwca. W skład drużyny weszli: Łukasz Łaba, Anna Przysucha, Żaneta Zawadzka, Weronika Bąk i Justyna Gano. Drużyna zajęła 3. miejsce w Warszawie.
Kolejna grupa biorąca udział w zawodach w swojej kategorii, to drużyny ze stomatologii. To były również drużyny interprofesjonalne, ponieważ połączono studentów kierunku lekarsko-dentystycznego i kierunku higieny stomatologicznej. Były to zawody ogólnouczelniane; trzy drużyny składające się z trojga studentów każda. Taka sama sytuacja była na dietetyce. Tam również były trzy zespoły 3-osobowe z naszej uczelni. W grupie położnych było podobnie. Troszeczkę inaczej było w grupie ratownictwa medycznego. Były dwie drużyny z naszego uniwersytetu i jedna drużyna gościnnie z Poznania.
Szósta kategoria to SimChallenge dla liceum, czyli zawody dla uczniów szkół ponadpodstawowych. Były to zawody otwarte. Pierwszy etap stanowił test teoretyczny i na jego podstawie wybieraliśmy trzy szkoły, które rywalizowały ze sobą w zawodach praktycznych. Siódma kategoria to mini SimChallenge, podczas których resuscytację prowadzili studenci I roku kierunku lekarskiego. To byli uczniowie, którzy się po prostu zgłosili, mieliśmy dwie drużyny.
Proszę powiedzieć, czy studenci i licealiści rywalizowali ze sobą?
GW: Nie, to były odrębne kategorie.
Maja Chrzanowska-Wąsik: Każdy – stomatologia, lekarsko-dentystyczny, higiena dentystyczna, lekarski, ratownictwo, położnictwo – rywalizował we własnym gronie.
GW: Zawody to jest ogólne pojęcie; każda kategoria to były odrębne zawody.
MCW: Żeby była sprawiedliwość.
Czy drużyny musiały się jakoś specjalnie przygotowywać?
GW: Tak. Drużyny interprofesjonalne przygotowywały się specjalnie, trenując raz w tygodniu. Są to studenci z naszego koła naukowego więc oni raz w tygodniu odbywali trening z różnymi wykładowcami. W tym roku bardzo mocno wspierał nas dr Aleksander Sławiński, który jest naszym absolwentem. W roku 2019 był w drużynie mistrzowskiej, która reprezentowała nasz Uniwersytet; oraz dr Asia Borowik, która w zeszłym roku była reprezentantką naszego Uniwersytetu. Były to dwie osoby, które bardzo mocno wspierały nas w trenowaniu z drużynami na tym etapie. Po tym etapie została jedna drużyna, która się przygotowywała na wyjazd do Warszawy. I tutaj grono wspierających jest dużo szersze, m.in. dr Maja Chrzanowska-Wąsik, prof. Ewa Woźniakowska, dr Krzysztof Ślusarczyk, mgr Konrad Szast, mgr Wojciech Dzikowski, mgr Łukasz Maciejewski, dr Tomasz Bielecki, dr Marek Winiarz, dr Olga Padała, dr Paweł Kozieł, Ola Łomża.
MCW: Każdy w swojej działce.
GW: Każdy w obrębie swojej specjalności przeprowadza zajęcia.
GW: Do drużyn interprofesjonalnych nabór jest otwarty. Następnie za pomocą testu teoretycznego studenci – blisko setka – są kwalifikowani w zależności od wyników. W tym roku po teście teoretycznym pozostało 20 studentów. Na podstawie testu praktycznego wyłoniono grupę 10 osób, która następnie została podzielona na dwie drużyny.
Jaka była Państwa rola w tych zawodach?
MCW: Ja byłam osobą wspomagającą, a Grzegorz jest koordynatorem całego przedsięwzięcia – zawodów i Konferencji, rozdzielał nam zadania. Oczywiście to było dla osób chętnych, jak zawsze. Jestem lekarzem medycyny ratunkowej, dlatego zajmowałam się przygotowaniem i przeprowadzeniem jako sędzia jednej ze stacji interprofesjonalnej dla studentów wydziału lekarskiego i pomagałam jeszcze w przygotowaniu z ratownictwa medycznego części dla ratowników, byłam też sędzią tej części. Jeśli chodzi o ratownictwo medyczne to jeszcze dwie osoby tę część koordynowały, dwoje młodych ratowników, absolwentów naszego Uniwersytetu – Kasia Mamona i Robert Skomorowski. Przygotowali scenariusze dla zespołów. To były trzy zespoły, dwa nasze i jeden gościnnie z Poznania. Oni mieli do wykonania trzy zadania.
Koordynatorami dla poszczególnych kategorii byli:
Stomatologia: dr Jarosław Sobieszczański, prof. UM
Położnictwo: dr Mariola Kicia, prof. UM
Dietetyka: mgr Karolina Goral
Liceum: mgr Joanna Tęsna i Aleksandra Łomża
Nasze zespoły także były wybierane na podstawie testu i części praktycznej, wyłoniono dwa zespoły, jeden składający się ze studentów III roku, drugi ze studentów II roku i jednego studenta z I roku. Zespół, który wygrał, to był nasz zespół z Lublina, pojadą teraz na zawody, ale w ramach ratownictwa medycznego. Wydział lekarski ma swoje zawody i ratownictwo ma swoje.
A jakby Państwo podsumowali te zawody?
GW: Było to dla nas już dziesiąte wydarzenie. Nie mogę powiedzieć, że jest to chleb powszedni, ale …
MCW: Na pewno jest to coś trudnego do zorganizowania. Tym bardziej, że w tym roku trochę inaczej to wyglądało. Trzeba było skoordynować wiele kierunków, co wcale nie jest takie proste. Trzeba znaleźć osoby chętne na tych kierunkach. Jest to ciężka praca.
GW: Dla nas jako koordynatorów i osób organizujących, czyli ze ścisłego trzonu Katedry i Zakładu Dydaktyki i Symulacji Medycznej było to nie tylko formą nadzoru, ale także próbą zintegrowania i koordynacji działań w poszczególnych kategoriach, bo tak naprawdę w każdej kategorii zaangażowany był sztab ludzi, który był odpowiedzialny za poszczególne etapy, m.in. zrekrutowanie, przygotowanie studentów.
Ile osób było zaangażowanych?
GW: Ciężko operować liczbami, ale na przykład na stomatologii było to około siedmiu osób, z dietetyki sześć, z położnictwa trzy, z ratownictwa dwie osoby wiodące i sztab oceniających. W zajęcia z mini SimChallenge zaangażowałem studentów naszego Koła starszych lat. Mieli za zadanie przygotować drużynę, a później wspierać w organizacji. Jeżeli chodzi o liceum to dosyć duże przedsięwzięcie, bo finalnie do testu przystąpiło 13 szkół. Musieliśmy przygotować dla nich test w wersji elektronicznej, bardzo szybko sprawdzić, mieć plan awaryjny na wypadek remisu (na szczęście tego nie było). Musieliśmy założyć test na platformie Moodle, następnie na podstawie tego testu szybko wyłonić osoby z drużyn. Każdy pisał test sam, ale punkty zbierano jako drużyna, więc drużynowo liczyliśmy punkty i robiliśmy punkt odcięcia, trzy najlepsze szkoły skierowaliśmy na test praktyczny.
Tutaj bardzo mocno wspierała nas i była za to zadanie odpowiedzialna Aleksandra Łomża, przewodnicząca Młodych Medyków, studentka V roku kierunku lekarskiego, we współpracy z Joanną Tęsną z CEM. Jak widać działań logistycznych było bardzo dużo. Pewne rzeczy działy się w jednym czasie, więc ja też musiałem mieć pewność, że nic się ze sobą nie zazębi i też mieć pewność, że osoby odpowiedzialne z poszczególnych kierunków są odpowiednio przygotowane pod kątem technicznym i merytorycznie.
Ja z kolei musiałem posprawdzać scenariusze, żeby mieć pewność, że wpisują się w koncepcję zawodów symulacyjnych, które my już znamy od kilku lat, ale dla położnictwa, stomatologii, dietetyki i dla liceów, to te rzeczy robiliśmy po raz pierwszy.
Ratownictwo w takiej formie robiliśmy po raz pierwszy, chociaż zawody z ratownictwa mają dosyć długą historię, dłuższą niż zawody „symulacyjne”, bo tak naprawdę od ratownictwa wszystko się zaczęło, jeżeli chodzi o zawody medyczne. Interprofesjonalne i mini SimChallenge też robiliśmy już kilkukrotnie, ale dla stomatologii, położnictwa i dietetyki, to było coś zupełnie nowego. Musiałem poświęcić sporo czasu, żeby wprowadzić osoby zaangażowane w organizację, więc pracy przy samych zawodach, które były tylko częścią Konferencji było bardzo dużo.
MCW: Duże przedsięwzięcie.
MCW: Jeśli chodzi o zawody interprofesjonalne, to były dwa główne zadania przeprowadzane na sali wykładowej na IV piętrze w CSM. Pierwsze zadanie stworzył dr Tomasz Kucmin. Był to scenariusz urazowy, zespoły miały zająć się sytuacją, w której dochodzi do potrącenia rowerzysty. Są świadkowe, którzy pomagają lub nie (nawet przeszkadzają), był pan kierowca; przyczyną wypadku był ból w klatce piersiowej kierowcy. Zadaniem zespołów było po pierwsze rozdysponowanie sił na osoby, które tej pomocy potrzebują, zajęcie się pacjentami, zdiagnozowanie bardzo szybko, co się stało, kto pomocy wymaga natychmiast, i rozpoczęcie wstępnego, szybkiego leczenia. Tutaj nasi pacjenci symulowani odgrywali bardzo, bardzo ważną rolę, ponieważ odgrywali wszystkie role poszkodowanych, czyli był kierowca z bólem w klatce piersiowej, była pani rowerzystka – nawet mieliśmy rower zniszczony – byli przechodnie, którzy wezwali karetkę pogotowia i pełnili jeszcze dodatkowo w trakcie zadania rolę przeszkadzaczy. Natomiast drugie zadanie było spokojniejsze i polegało na udzieleniu pomocy pacjentce, która zgłosiła się na SOR.
GW: Autorem zadania jest doktor Maja.
MCW: Był to przykład scenariusza, z którym uczestnicy będą mieli do czynienia w życiu w 90%. Zadanie polegało na przeprowadzeniu bardzo dokładnego wywiadu z pacjentką, bardzo dokładnym zbadaniu fizykalnym i zlecenie odpowiednich badań biochemicznych i wstępne rozpoznanie. Uczestnicy mogli leczyć, nie musieli, ale mogli rozpocząć leczenie na SORze i zdecydowali, co dalej z pacjentką, czy może być wypuszczona do domu z konkretnymi zaleceniami albo przyjęta do szpitala. I to były dwa główne zadania, które zespoły kolejno miały do wykonania i zbierali punkty.
GW: Ocena polegała na wypełnianiu checklist przez naszych sędziów; było ich czworo: pani prof. Marzena Samardakiewicz, pani prof. Ewa Woźniakowska, pani dr Emilia Tekiely i dr Daniel Pietrzak.
Jak zawodnicy podeszli do zadań?
MCW: Jak zwykle byli zadowoleni i bardzo skoncentrowani.
GW: Akcję serca w okolicy 150 każdy miał. Byli trochę zestresowani, ale to też jest taka nutka sportowej adrenaliny.
MCW: Tu się nie da inaczej, to jest coś takiego, co każdy przeżywa, nieodzowny element stresu, adrenalina.
GW: Ale byli przeszczęśliwi.
MCW: Najważniejsze było to, że po tych zawodach mogli udać się do Chełma.
GW: Na takie działania, których treści niestety zdradzić nie mogę, były to pewne działania, z pewnymi służbami sił specjalnych. Więcej niestety zdradzić nie możemy.
MCW: Bardzo tajemnicza sprawa, ale wszyscy wyszli bardzo zadowoleni. Była to niespodzianka, rodzaj nagrody, z dużą dawką adrenaliny.
Zdarzyło się coś nieprzewidzianego?
GW: Myślę, że nie. Większość rzeczy mieliśmy pod kontrolą. Wyciągamy wnioski z lat ubiegłych. Popełniamy coraz mniej błędów.
Na koniec dopytam o zawody w dwóch poprzednich latach, jak wyglądały zawody w pandemii?
GW: W zeszłym roku mieliśmy zawody stacjonarne. Udało nam się to zrobić, ponieważ był to czas, kiedy zajęcia stacjonarnie już się odbywały, ale w roku 2020, kiedy mieliśmy przesuniętą Konferencję z maja na październik, to te zawody odbyły się wirtualnie. Dzięki firmie SimEdu udostępniono nam platformę, na której studenci wirtualnie realizowali scenariusze drużynowo, ale każdy zawodnik osobno u siebie, na odległość. To było coś, co było ekstremalnym zastępstwem, ale taki mieliśmy czas, wszystko musiało odbyć się w wersji zdalnej. Wszystko dosyć fajnie się udało, zawodnicy także robili dwa różne scenariusze, każda z drużyn z zakresu medycyny ratunkowej, ale to były także zagadnienia internistyczne.
Jak podsumowują Państwo Konferencję? Proszę o kilka słów.
GW: Konferencja jako całość była jednym z trzech dużych wydarzeń, odbywających się w jednym czasie, ponieważ 10. Konferencja równolegle odbywała się z Dniami Otwartymi naszego Uniwersytetu oraz Medycznym Forum Edukacyjnym. Jeśli chodzi o działania konferencyjne, to mieliśmy panel wykładowy, bardzo ciekawy i obszernie rozbudowany przez różnych wykładowców. Następną częścią Konferencji były zawody, dodatkowo mieliśmy wiele warsztatów dla studentów oraz w sobotę mieliśmy siedem sesji naukowych, były to prace oryginalne, dwie sesje prac poglądowych, dwie sesje prac opisów przypadków i dwie sesje prac plakatowych. To była całość wydarzeń konferencyjnych plus warsztaty.
MCW: Wiele warsztatów, na które zgłosiło się bardzo wielu chętnych studentów.
Jakie plany na przyszłość?
GW: W przyszłym roku będzie podobna konwencja, czyli prawdopodobnie połączenie tych trzech wydarzeń. Możliwe, że będziemy gospodarzami Mistrzostw Polski zawodów SimChallenge dla drużyn interprofesjonalnych.
Rozmawiała Justyna Jóźkiewicz
fot. Kamil Lipski
GW: W zeszłym roku mieliśmy zawody stacjonarne. Udało nam się to zrobić, ponieważ był to czas, kiedy zajęcia stacjonarnie już się odbywały, ale w roku 2020, kiedy mieliśmy przesuniętą Konferencję z maja na październik, to te zawody odbyły się wirtualnie. Dzięki firmie SimEdu udostępniono nam platformę, na której studenci wirtualnie realizowali scenariusze drużynowo, ale każdy zawodnik osobno u siebie, na odległość. To było coś, co było ekstremalnym zastępstwem, ale taki mieliśmy czas, wszystko musiało odbyć się w wersji zdalnej. Wszystko dosyć fajnie się udało, zawodnicy także robili dwa różne scenariusze, każda z drużyn z zakresu medycyny ratunkowej, ale to były także zagadnienia internistyczne.
Jak podsumowują Państwo Konferencję? Proszę o kilka słów.
GW: Konferencja jako całość była jednym z trzech dużych wydarzeń, odbywających się w jednym czasie, ponieważ 10. Konferencja równolegle odbywała się z Dniami Otwartymi naszego Uniwersytetu oraz Medycznym Forum Edukacyjnym. Jeśli chodzi o działania konferencyjne, to mieliśmy panel wykładowy, bardzo ciekawy i obszernie rozbudowany przez różnych wykładowców. Następną częścią Konferencji były zawody, dodatkowo mieliśmy wiele warsztatów dla studentów oraz w sobotę mieliśmy siedem sesji naukowych, były to prace oryginalne, dwie sesje prac poglądowych, dwie sesje prac opisów przypadków i dwie sesje prac plakatowych. To była całość wydarzeń konferencyjnych plus warsztaty.
MCW: Wiele warsztatów, na które zgłosiło się bardzo wielu chętnych studentów.
Jakie plany na przyszłość?
GW: W przyszłym roku będzie podobna konwencja, czyli prawdopodobnie połączenie tych trzech wydarzeń. Możliwe, że będziemy gospodarzami Mistrzostw Polski zawodów SimChallenge dla drużyn interprofesjonalnych.
Rozmawiała Justyna Jóźkiewicz
fot. Kamil Lipski
Redakcja zajmuje się opracowaniem dostarczonych materiałów do artykułów i nie odpowiada za ich wartość merytoryczną. Za wartość merytoryczną odpowiadają ich twórcy.
© 2022 Centrum Symulacji Medycznej UM w Lublinie