Informator uniwersytecki

Praktyczna kosmetologia: autoprezentacja oczami kosmetologa - specjalisty od wizerunku

Kosmetologia jest dziedziną związaną nie tylko o działaniami pielęgnacyjnymi na skórze człowieka, ale obejmuje szeroko rozumianą urodę życia. Dotyka elementów psychologii, socjologii, antropologii i wielu innych. Kosmetolog może specjalizować się w wielu obszarach łącząc zawody, działając interdyscyplinarnie.

Dzisiaj mała przykładowa próbka ujawniająca jeden z mało znanych obszarów działań wielu kosmetologów powiązanych z wizażem, stylizacją, sztuką wystąpień publicznych, poprawą wizualnej oprawy osoby, ze szkoleniami, z edukacją.

AUTOPREZENTACJA – czyli sposób w jaki człowiek komunikuje innym kim jest lub za kogo chciałby być uważany poprzez swoje wypowiedzi, zachowania, sygnały niewerbalne.

Ponieważ niniejszy artykuł adresowany jest do kadry dydaktycznej naszego Uniwersytetu oraz do studentów przed którymi stoją różne role życiowe, prosimy z czerpać z niego uniwersalne zasady do przełożenia w różnych momentach naszego życia, wszędzie tam, gdzie jesteśmy oceniani przez innych.

Uniwersalne zasady autoprezentacji:
- należy w niej zawrzeć to, co chcemy, aby odbiorcy o nas wiedzieli,
- nie powinna być szczegółowym opisem naszej osoby,
- jest narzędziem kształtującym nasz wizerunek w oczach osób, na których opinii nam zależy, ale i wszystkich pozostałych,
- jest elementem budowania własnej marki (zapracować na szacunek, być autorytetem, mieć uznanie w oczach innych, być profesjonalistą, być specjalistą…).

W autoprezentacji bardzo ważnym elementem jest kształtowanie własnego wizerunku, czyli podejmowanie świadomych działań służących takiemu przedstawieniu naszej osoby, aby inni postrzegali nas w określony sposób.

Sam wizerunek nie zależy od nas. Jest tym, jak inni nas odbierają. Zależy od wielu czynników takich jak percepcja, możliwości postrzegania, oceny osoby nas obserwującej.

Co składa się na nasz wizerunek?
- wygląd – ciało, włosy, dłonie, ubranie, nasze cechy charakterystyczne,
- mowa ciała – sposób bycia, gesty, sylwetka, ułożenia ciała w konkretnych okolicznościach, przestrzeń wokół nas,
- postawa – energia wewnętrzna, pewność siebie, szacunek dla siebie, zaufanie,
- sposób komunikowania się indywidualnie i w grupie – powinien być spójny (wiarygodność), sposób mówienia, pisania słuchania myślenia i prezentowania siebie.

W naszym charakterze i zachowaniu ważne są sposób bycia, emocje jakie wzbudzamy w innych ludziach (podziw, sympatia, niechęć, gniew, współczucie, zawiść), uśmiech lub powaga, oschłość, itp. Elementy wizualne istotne przy autoprezentacji to między innymi kontakt wzrokowy, uśmiech, ruch, gesty, postawa ciała, wygląd w danym dniu.

Złote zasady autoprezentacji:
- przemyślenie tego co się chce powiedzieć – sens główny,
- zadbanie o ubiór i postawę – ubranie powinno być estetyczne w każdym szczególe i wygodne i we właściwym rozmiarze (jeśli tu coś jest nie w porządku to tracimy pewność siebie),
- naturalny, niewymuszony sposób zachowywania się,
- postępowanie w zgodzie ze sobą, 
- umiejętność bycia asertywnym,
- wystąpienie, wypowiedź dopasowana do okoliczności,
- bycie dobrze przygotowanym do wystąpienia, rozmowy,
- świadomość, że łatwo wywołać u odbiorców nudę.
Należy pamiętać, że liczy się pierwsze wrażenie i możemy zrobić je tylko raz!

Na koniec trochę humorystycznie lecz prawdziwie przedstawiamy najczęściej spotykane style przemawiania:
- Profesor – zdystansowanie do tematu, racjonalna argumentacja, refleksyjność, pokazywanie zagadnień z różnych punktów widzenia,
- Dyrektor – mówca utożsamiany z tematem, racjonalne argumenty, krótkie, kategoryczne zdania, sprawia wrażenie, że nie uznaje sprzeciwu, według niego ewentualne wątpliwości wynikają np. z niewiedzy, wzbudza w słuchaczach wiarygodność, ale nie zawsze sympatię,
- Misjonarz – emocje górą, porywa słuchaczy swoim zaangażowaniem, często posługuje się patosem, potrafi pokazywać wielkie idee, cele,
- Luzak – zdystansowany do tematu, sprawia wrażenie jakby mówił od niechcenia, z pewnym lekceważeniem, z humorem, ironicznie, idealnie sprawdza się przy studzeniu emocji, przy poprawianiu nastroju, zwykle wzbudza sympatię, ale może nie pociągać za sobą tłumów,

Każdy z nas w każdym wystąpieniu publicznym, oficjalnym lub po prostu w małym gronie uprawia sztukę autoprezentacji nawet nie będąc tego świadomym. Dlatego przyjęło się powiedzenie, że zwykle najważniejsze jest to, co dzieje się między słowami.