Informator uniwersytecki

#5_Pułapka „człowieka zadowalacza”– kiedy dobro innych staje się więzieniem

APPiE_UpTo_2500

Szanowni Państwo, drodzy Studenci,
w BLASKU od ubiegłego roku gości stała rubryka: APPiE_UpTo_2500, której celem jest poszerzanie naszej wiedzy o różnych aspektach funkcjonowania psychicznego. Dzisiejsze 2500 znaków dotyczy zjawiska pułapki „człowieka zadowalacza”. Jeśli uznacie Państwo, że jakaś kwestia jest warta poruszenia w naszej rubryce na łamach BLASKU – napiszcie: appie@umlub.pl

Dr hab. n. med. Marzena Samardakiewicz, prof. UML
Koordynator APPiE

Witaj ponownie, mój drogi czytelniku! Dziś przyjrzymy się zjawisku znanemu jako people pleaser, które może dotyczyć każdego z nas. Zapraszam Cię do zgłębienia tematu na przykładzie historii postaci, takich jak Kasia, Michalina, Karolina i Magda, które doskonale ilustrują to, jak łatwo wpadać w pułapkę zbytniego zadowalania innych.

Kasia rezygnuje z własnych preferencji filmowych na rzecz chłopaka, Michalina poświęca swoje obowiązki dla koleżanki-matki, Karolina zakłada sukienkę, aby uszczęśliwić mamę, a Magda zjada potrawy teściowej, chociaż niekoniecznie je lubi – to scenariusze, z którymi wielu z nas może się utożsamiać.

Bycie uprzejmym i pomocnym w relacjach to wartościowe cechy, które budują pozytywną atmosferę. Jednak istnieje delikatna granica, gdzie zadowalanie innych zaczyna szkodzić naszemu własnemu dobrostanowi. „Człowiek zadowalacz” to jednostka, której życie kręci się wokół potrzeby akceptacji, często kosztem własnych potrzeb i zadowolenia.

Osoby z tym syndromem unikają konfliktów, poświęcają swój czas i energię dla dobra innych, często przekraczając granice własnych możliwości. Ryzykują utratę autentyczności i tożsamości, podporządkowując swoją wartość opinii otoczenia. Taka postawa może prowadzić do stresu, wyczerpania psychicznego i problemów zdrowotnych.

Niewłaściwe podejście do zadowalania innych wpływa negatywnie na zdolność czerpania przyjemności z życia. Może prowadzić do niechęci, pasywnej agresji, a nawet depresji. Aby przerwać ten cykl, istotne jest podjęcie świadomych kroków w kierunku zmiany wzorców zachowań. Nauka mówienia „nie”, określanie priorytetów, identyfikacja toksycznych cech w otoczeniu oraz zdolność do stawiania granic są kluczowe.

Warto również rozważyć korzystanie z profesjonalnej pomocy, takiej jak terapia, aby lepiej zrozumieć źródła tego zachowania i rozwijać zdrowsze nawyki. Celem jest osiągnięcie równowagi między dbaniem o siebie a troską o innych, co pozwala na pełniejsze spełnienie własnych i społecznych potrzeb.