Informator uniwersytecki

Kto jest Pani Mistrzem, kto Panią inspiruje?
Moim mistrzem od wielu lat jest Wojciech Eichelberger, psycholog, psychoterapeuta, pisarz, z którym miałam przyjemność odbyć wspólny rejs mind-fullness na Mazurach. Cenię go za wielką mądrość, spokój ducha i umiejętności dostrzegania w prostych rzeczach olbrzymiej wartości. W bibliotece domowej mam większość jego książek i każda z nich jest na wagę złota, opatrzona autografem mistrza. To, co najbardziej mnie jednak w nich urzeka to to, że niosą za sobą wartościowy przekaz, wyznaczają kierunek, zmuszają do refleksji, zatrzymania się i bycia "tu i teraz". Oprócz Eichelbergera moim mentorem jest również Jacek Walkiewicz, psycholog i mówca motywacyjny, którego słowa "spełnione życie nie jest dziełem przypadku" lub "wybieraj drogi piękne, a nie krótsze" zmieniają perspektywę patrzenia na własne życie.
Inspirują mnie również sportowcy, wybitne osobowości ,takie jak Michael Jordan, Muhammad Ali, Bruce Lee czy Arnold Schwarzenegger.
Ich wielkie dokonania sportowe, talent, ponadprzeciętne zdolności nie tylko fizyczne, ale i psychiczne, wola walki, wytrwałość, odwaga w dążeniu do celu i niewyobrażalna determinacja pokazują nam – zwykłym śmiertelnikom, że wszystko jest możliwe, a jedyna moc, jaka istnieje jest wewnątrz nas samych.

Jakie były Pani  początki w sporcie?
Odkąd pamiętam, już jako mała dziewczynka, uwielbiałam być w ruchu, a w genach po dziadku (piłkarzu nożnym) miałam w sobie ducha sportowca. W podstawówce wśród dziewcząt byłam najlepsza w klasie z wychowania fizycznego. Pamiętam, jaka duma mnie rozpierała, kiedy po wprowadzeniu nowej skali ocen dostałam jako jedyna 6 na koniec roku szkolnego. Dobrze mi szły sprinty, rzuty, gimnastyka, słabiej gry zespołowe, ale z pewnością nie można było mi odmówić zacięcia i woli walki. Zawsze chciałam być najlepsza, źle znosiłam przegrane. Od 10. roku życia uczęszczałam na zajęcia z tańca towarzyskiego, uczestniczyłam w turniejach ogólnopolskich i jeździłam na obozy taneczne. Po 4 latach praktyki przyszedł moment konieczności zmiany partnera ze względu na różnice wzrostu. To nie był łatwy okres, czas oczekiwań na innego partnera i tańczenia solo. Zabrakło cierpliwości i determinacji. Później miałam długą przerwę i dopiero podczas studiów odkryłam w sobie nową pasję, która towarzyszy mi już przeszło 20 lat.

A wszystko zaczęło się od mojego Klubu Sportowego Paco Lublin, do którego zapisałam się, aby schudnąć. Najpierw był spinning, potem wszystkie formy fitness, jakie miał w ofercie klub, aż wreszcie przyszły wakacje i nagle zabrakło moich ulubionych instruktorów. Nie miałam wyjścia i po 2 latach omijania szerokim łukiem siłowni zawitałam w jej progach. Pamiętam jak dziś, że pierwszym ćwiczeniem, jakie wykonałam było wyciskanie ciężaru na suwnicy skośnej na mięśnie nóg. Od razu połknęłam bakcyla. Spodobała mi się walka w pojedynkę, stałe podnoszenie sobie poprzeczki oraz widoczne efekty ciężkiej pracy w postaci zmieniającej się sylwetki. Co więcej, ćwiczenia na siłowni dały mi nie tylko poczucie kontroli, że od nas samych wiele zależy, ale ogromną satysfakcję treningową z dobrze wykonanego zadania. Szybko dostałam obsesji na punkcie ćwiczeń siłowych i kulturystyki. Szukałam wiedzy w książkach, czasopismach i w Internecie, ale był to początek 2000 roku, czas, w którym dostępność wiedzy na ten temat nie była tak powszechna jak dzisiaj. Ponadto potrzebowałam praktyki i ludzi, którzy mogliby mi przekazać swoje doświadczenie oraz umiejętności. W 2005 roku zrobiłam pierwszy kurs trenerski certyfikowany i uznany przez IFBB (Międzynarodową Federację Kulturystyki i Fitness) w Polskim Związku Kulturystyki, Fitness i Trójboju Siłowym w Warszawie. To było prestiżowe półroczne szkolenie w nieistniejącym już słynnym Klubie Filon. Moimi trenerami i wykładowcami były takie osobistości, jak: Paweł Filleborn, mistrz świata w kulturystyce, wiceprezydent IFBB, Prezes PZKFiTS, Andrzej Michalak wiceprezes PZKFiS, Leszek Michalski i Bogdan Szczotka trenerzy kadry narodowej. Egzamin końcowy zdawali tylko najlepsi. Obejmował on część teoretyczną i praktyczną, a także pracę dyplomową. Idąc dalej za ciosem, zrobiłam wkrótce uprawnienia sędziowskie i wciągnęłam się w zawody, na początku jako sędzia i widz, a potem już jako zawodniczka.

Dlaczego kulturystyka?
Długo wydawało mi się, że moje zainteresowanie kulturystyką było dziełem przypadku, ale z czasem zweryfikowałam ten pogląd. W dzieciństwie nieświadomie nasiąkałam pięknie wyrzeźbionymi męskimi sylwetkami. Byłam zakochana w Sylwestrze Stallone i Rockym Balboa. Wychowałam się na tym filmie. Potem był Rambo, Terminator i Predator z Arnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej. Zachwycałam się również umięśnionym ciałem Bruce'a Lee, a także jego filozofią życia i sztukami walki.
Po latach zachwyt harmonijnie ukształtowanymi sylwetkami wrócił ze wzmożoną siłą.
Kulturystyka jest dla mnie czymś więcej niż tylko sportem i beznamiętnym przerzucaniem żelastwa. Jest dla mnie sztuką oraz piękną drogą życia, podczas której odkrywamy siebie. Kulturystyka uczy cierpliwości, żelaznej konsekwencji i pokory, a także akceptacji swojego ciała w każdym wydaniu, czy to w okresie budowania masy, czy też separacji i definicji mięśniowej. To nauka obserwacji własnego ciała, wsłuchiwania się w nie i dbania o każdy detal. To sztuka rzeźbienia ciała z niezwykłą starannością, to dążenie do doskonałości. I wreszcie kulturystyka uczy tego, że nic nie jest trwałe i na zawsze i że dobrze mieć do siebie zdrowy dystans.

Największe sukcesy sportowe Pani jako zawodnika?
Moim największym sukcesem jest zajęcie 10. miejsca w kategorii body fitness na Mistrzostwach Świata w Tarragonie w Hiszpanii w 2019 roku. I to nie tylko ze względu na sam prestiż zawodów i liczbę startujących zawodniczek, ale o formę, jaką udało mi się wówczas osiągnąć. Wiedziałam, że zrobiłam wszystko, co mogłam na tamten czas. I nie było to dzieło przypadku, że znalazłam się w kadrze narodowej. Wykonałam ponadludzką pracę, by być w Top 10 najlepszych zawodniczek na świecie i spełnić swoje marzenie. Wiem, że wymagało to ode mnie nie tylko siły ciała, ale przede wszystkim charakteru, mocnego mindsetu i hartu ducha. Rywalizacja na najwyższym poziomie jest najlepszym sprawdzianem charakteru człowieka. Tysiące razy podczas przygotowań do zawodów wątpiłam, rzucałam ten sport i obrażałam się na siłownię.

Uważam, że posiadanie pasji jest olbrzymim przywilejem danym nielicznym i dobrze jest go doceniać. Wdzięczny umysł to wspaniały umysł, który ostatecznie przyciąga do siebie wspaniałe rzeczy. Dziś z sentymentem wracam do czasu zawodów. I choć wydawało mi się, że ten rozdział życia mam już zamknięty, to czuję, że jest coś jeszcze do zrobienia. Bacznie się sobie przyglądam. Może dlatego tak wielką wagę przywiązuję do psychologii sportu i żywo się nią interesuję. Mam świadomość, jak wiele sukcesów i wygranych zależy od naszego nastawienia i psychiki. Świetnym przykładem jest tu Muhammad Ali, którego słowa zapadły mi w pamięć: "nikt nie staje się mistrzem dzięki treningowi. Mistrza kształtuje to, co tkwi głęboko w jego umyśle – pragnienie, marzenie, wizja”.